A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.
And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.
What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much. | Тэма эпохi, па меншай меры, у развітых краінах свету у тым, што людзі прагнуць цішынi і не могуць знайсці. Грукат руху, бесперапынныя званкі тэлефонаў, лічбавыя аб'явы ў аўтобусах і цягніках, равучыя тэлевізары нават у пустых офісах - наносяць непапраўную шкоду здароўю і рассейваюць ўвагу. Чалавечая раса высільвае сябе шумам і цягнецца да працілеглага - няхай ў лясных нетрах, у бязмежным акіяне або ў якім-небудзь адасобленым месцы, напоўненым цішынёй і канцэнтрацыяй. Ален Корбен, прафесар гісторыі, піша аб гэтым са свайго прытулку ў Сарбоне, а Эрлінг Кагге, нарвежскi даследчык, у сваіх успамінах аб ледзяной пустэчы Антарктыкi, дзе абодва спрабавалі ўратавацца ад шуму. І ўсё ж, як г-н Корбен падкрэслівае ў "Гісторыі цішыні", то ў цяперашні час, мабыць, не больш шуму, чым было раней. Да пнеўматычных шын, гарадскія вуліцы напаўняліся аглушальным ляскам колаў з металічнымі абадамі і цоканнем конскіх падкоў па бруку. Да добраахвотнай ізаляцыі з мабільнымі тэлефонамі, аўтобусы і цягнікі гулі ад размоў. Прадаўцы газет не пакідалі свае тавары як нямы стос, а рэкламавалі на ўсё горла, гэтак жа як і гандляры вішнямі, фіялкамі і свежай скумбрыяй. Тэатры і опера былі хаосам воклічаў радасці і незадаволенасці. Нават у вёсках, сяляне спявалі падчас цяжкіх работ. Цяпер яны не спяваюць. Што сапраўды змянілася, дык гэта не столькі ўзровень шуму, на які таксама скардзіліся і ў мінулых стагоддзях, колькі ўзровень адцягнення увагі, які займае прастору, што магла запоўніць цішыня. Але тут з'яўляецца яшчэ адзін парадокс, таму што калі яна яе запаўняе - ў гушчары сасновага лесу, у голай пустыні, у нечакана апусцелым пакоі - то часцей аказваецца больш прыгнятальнай, чым жаданай. Закрадаецца жах, вуха інстынктыўна да ўсяго прыслухоўваецца - да трэска вогнішча, спеваў птушак або шапацення лісця, да ўсяго, што выратуе ад гэтай невядомай пустаты. Людзі прагнуць цішыні, але не настолькі моцна. |