Kışlar İngiltere’de soğuk geçerdi. Ben ve özellikle annem ve babam bu kışları güreş seyrederek geçirirdik. Cumartesileri öğleden sonra siyah-beyaz televizyonlarında seyrettikleri güreş, onların renksiz yaşamlarına kısa süren bir canlılık ve renk katıyordu. İş tulumları ve kanepe örtüleri (yıllardır değişmeyen) eskimiş, İngiltere’ye gelmeden önce birlikte oldukları insanlara dair hatıraları da eskimekteydi. Annem, babam ve onların bütün zürriyeti hayatlarının en verimli yıllarını düşük maaşlar uğruna fabrikalarda heder ettiler. Sıkıcı işler, omurga sakatlıkları, kronik kireçlenmeler ve kesilmiş ellerle geçen bir hayattı onlarınki. Dudaklarını ısırıp acıya katlanırlardı. Bunun dışında bir seçenekleri de yoktu. Akıllarında meslektaşlarının saygısızlıklarını görmezden gelip ustabaşlarının lakayt konuşmalarına karşı kendilerini dizginlemeye çalışırken Kızılderili kadınları gibi kocaları tarafından tokatlandıklarında dahi somurtmamaya gayret ediyorlardı. Kendilerine acıya (kollardaki dayanılmaz ağrılar, yıpranmış kalça eklemleri, uzun yıllar dikiş makineleri kullanırken sürekli eğilmekten kaynaklanan sırt ağrıları, elbiseleri elle yıkamaktan kaynaklanan nasırlaşmış parmakları ve mutfak yerlerini kocalarının eski donlarıyla ovmaktan kızaran dizler) katlanmalarını ve onunla başa çıkmalarını söylüyorlardı.

Annem ve babam Cumartesileri öğleden sonra güreş izlemeye koyulduklarında ellerinde sütlü kaküle çayı eğlenip gülmeyi istiyorlardı. Diğer taraftan da iyi çocuğun bir kez olsun kötü çocuğu yenmesini istiyorlardı. Horozlanıp eşek gibi anıran kabadayının cezasını çekmesini istiyorlardı. Minder üzerinde yatan, çift kle oyununa gelen veya büyük bir acıyla böbreklerini tutan iyi çocuğun pes etmemesi için dua ediyorlardı. Keşke biraz daha dayanarak acıya katlanıp sonuna kadar direnseydi. Keşke bütün bu yaptıklarıyla muhtemelen güreşle zafere ulaşsaydı. Yine de bu kazanılmış bir zaferdi. Kazanan güreşçiyi takatsiz bir halde ve kalabalığa zar zor el sallarken görebilirdiniz. Zafer esasen bir şekilde hayatta kalmaydı.